Vinaya oznacza Dyscyplinę. Dyscyplina monastyczna, obejmująca około trzech tysięcy stron drukowanego tekstu, którego zasady i tradycje definiowały każdy szczególny aspekt sposobu życia bhikkhów i bhikkhunī. Esencja zasad dla bhikkhów zawarta jest w Pātimokkha, kodeksach ascetycznych. 
Połączenie Dhammy z Vinayą stanowi rdzeń doktryny Buddy, "Dhamma-Vinaya", czyli Nauki i Dyscypliny. 
Celem Pātimokkha było nadanie dobrego wizerunku świeckim, którzy ostatecznie wspierali, podtrzymywali i utrzymywali tę społeczność. 
Na początku nie potrzeba było wielu zasad, pierwsi bhikkhowie byli przyzwoitymi i odpowiedzialnymi ludźmi i znajdowali się pod kontrolą samego Buddy. Jednak sława dobrego życia w Sandze w końcu stała się magnesem dla włóczęgów, naciągaczy i łajdaków szukających życia na boku, a tradycja ta pozostała niezmieniona do dziś. 
Ta lawina ludzi doprowadziła do tego, że Budda musiał przekazać nowe święcenia samym bhikkhom, co doprowadziło do niezliczonych konfliktów, z którymi Budda poradził sobie, tworząc szereg zasad, aby kontrolować tak wiele niepożądanych osób, tak aby nie zaszkodziły one wizerunkowi Sanghi w ogóle, co jest niezbędne, aby świeccy mogli ją nadal utrzymywać. 
Zasady nie miały zastosowania do niego, jego przyjaciół czy rodziny. Zasady mają na celu wyłącznie kontrolowanie Sanghi. Na przykład, notoryczni mordercy nie mogą otrzymać wyrzeczenia, ale Buddha daje je Aṅgulimāli, lub zwolnienie z czteromiesięcznego okresu próbnego dla sakkās. 
Należy zauważyć, że w żadnym wypadku nie chodzi o zasady odnoszące się do praktyki wyzwolenia, która jest zebrana w suttach i jest wspólna dla świeckich, świeckich kobiet, bhikkhów i bhikkhunī, ale tylko i wyłącznie w celu utrzymania harmonii i dobrego wizerunku heterogenicznej społeczności, kulturowo umiejscowionej w swoim czasie i kulturze i rozprzestrzenionej na subkontynencie, gdzie historia jeszcze nie zaświtała. 
Ten pierwszy tekst, Wielki Rozdział Wielkiego Podziału, ma fundamentalne znaczenie dla poznania pierwszych lat koła nauk.