Met Luther kon de gelovige nu een directe relatie met God aangaan zonder tussenpersonen. Dit was een torpedo in het midden van de waterlijn van Petrus' boot. Persoonlijke communicatie met God zou nu gerealiseerd worden door een nieuw gebed dat loskwam van de afgezaagde formule die gebeden in het Latijn herhaalde, zonder dat de gelovigen wisten wat ze zeiden. Het was het gebed van emotie, van zuchten en snikken, van lijden in aanwezigheid van een wreed gemartelde Christus, die ons belette zijn lijden te omhelzen en te kussen. 
De grenzen van het masochisme werden toen geraakt: het gevoel dat het hout vlees werd en de verf bloed en het natuurlijke haar van de gemartelde beelden van de barok, haar van Christus. Waar moeten we barrières plaatsen voor een emotie die als lava opstijgt uit magmatische diepten waarin het libido aanwezig was gecamoufleerd in accessit? 
Deze vragen worden geformuleerd door Tomás de Becedas in het werk waarin hij de mystieke verrukkingen ontleedt tot hij daarin de kiem vindt van een mystieke epilepsie die door de eeuwen heen bekend stond onder het eufemisme van het "heilig kwaad". 
Tomás de Becedas volgt het leven van Teresa in haar pathetische funambulisme tussen de vervolging van de inquisitie en de bescherming van Filips II, de burgemeester van God, die in de religieuze conjunctuur van de 16e eeuw begreep dat het voor Spanje diplomatieker was om de katholieke wereld een betere heilige te tonen dan een heks en een beter altaar dan een vuurkorf. 
 Zeker, Tomás de Becedas blijft bij de huiselijke Teresa die zichzelf genas zoals ze kon van haar stoornissen, met behulp van een biddende pen. En het werk van de machtigste schrijfster van het Spaans heeft het overleefd tot op de dag van vandaag.